Türkiye Büyük Millet Meclisi’nin 23 Nisan 1920’de açılmasından sonra 15 Ekim 1924’e kadar hizmet veren Ulus’taki Birinci Meclis binası yetersiz kalınca 1923’te mimar Vedat Tek tarafından Cumhuriyet Halk Fırkası için tasarlanan ve üretimine başlanan bina devreye alındı.
Aynı semtte Mustafa Kemal Atatürk’ün buyruğuyla 18 Ekim 1924’te kullanılmaya başlanan İkinci Meclis binası 1960’a kadar 36 yıl boyunca ulusal egemenliğin merkezi oldu.
Bu mühlet içinde binanın tadilat işlerinde Ermeni asıllı Boyacıoğlu ailesi de yer aldı. Andiryas Boyacıoğlu, 1931’de binanın alçı ve altın revak tadilatını yaptı. Boyacıoğlu’nun oğlu Karabet ise yaklaşık 30 yıl sonra babasından öğrendiği personelliği birebir binadaki ustalığıyla sürdürdü.
Merkezi Antlaşma Teşkilatı’nın (CENTO) kullanımına tahsis edildiği 1960’tan itibaren İkinci Meclis binasının tadilat ve ahşap işlerini yapan Karabet Boyacıoğlu, 1981’de Cumhuriyet Müzesi’ne dönüştürüldüğü devirden bu yana binadaki süreçleri yürüten grupların kesimi oldu.
“GÖREV KABUL EDİYORSUNUZ”
Karabet Boyacıoğlu, Cumhuriyet tarihine tanıklık eden ailesinin zanaatkarlık periyoduna ait AA muhabirine açıklamalarda bulundu.
El sanatlarıyla 10 yaşındayken tanıştığını belirten 84 yaşındaki Boyacıoğlu, babasının Cumhuriyet’in kuruluşuna tanıklık ettiği binada tıpkı vazifesi yapmaktan duyduğu gururu şöyle anlattı:
“Bu herkese düşen bir vazife vardır. Kiminin kalemi kuvvetlidir, kiminin araştırması kuvvetlidir, kiminin ne bileyim resmi kuvvetlidir. Herkes kendi kısmında kendine verilen misyonu yapmakta gurur duyar. Bu bir vazife tıpkı vakitte, iş kolundan fazla görev edinmek lazım. Askerlik üzere, vergi mükellefi olmak üzere. Alışılmış bunu yaparken de insan gururlanıyor. Benim de bu çorbada bir tuzum var diye yahut yapıda bir tuğlam var diye. O denli gururlanıyor.”
– Babası, Cumhuriyet’in genç binalarında misyon aldı
Karabet Boyacıoğlu, çiftçi bir ailenin çocuğu olan babası Andiryas Boyacıoğlu’nun Cumhuriyet’in birinci yıllarında Anadolu’ya gelen yabancı ustaların yanında el sanatlarına ilgi duymaya başladığını söyledi.
Boyacıoğlu, İkinci Meclis başta olmak üzere genç Cumhuriyet’in yeni binalarının üretiminde vazife alan babasının İkinci Meclis’teki ustalığını şöyle anlattı:
“Burada bakım tamirle ilgili hizmet vermiş. Mesela boya, yaldızların tazelenmesi, kimi yerler kumaş kaplıdır, bez kaplıdır ve onun üstüne muhakkak gereçler kullanılarak yer elde edilmiştir. Sonra da üzeri boya yapılmıştır. Daha fazla dış koridor ve kulis kısımlarında. Onlar büsbütün yer üzerinde kartonpiyerler var Türk motiflerinden oluşan. Birtakım çıta çerçeveler var. Sonra da üzeri boya yapılıp yaldız yapılmış. Bu işlerde hizmet vermiş. Buranın takımlı elemanı değil de dışarıdan çağırılarak bir takım kurulup bu bakım tamir ne muhtaçlık varsa onlarda çalışmış.”
“BAYRAĞI TESLİM ALMAK GİBİ”
Karabet Boyacıoğlu, babadan oğula geçen, birebir binadaki ustalığı, atletizm yarışlarından örnek vererek anlattı.
Boyacıoğlu “Görev kabul ediyorsunuz her şeyden evvel. Burada bir tarih yatıyor, Cumhuriyet yatıyor. Kim bilir ne karalar alındı? Bu, atletizmde bir bayrağı teslim almak üzere bir şey. Bir süre siz de o bayrağı taşıyacaksınız. Ondan sonra bir sonraki yarışçıya teslim edeceksiniz. Onun üzere bir his.” sözlerini kullandı.
Teknolojik gelişmeler, imal tekniğinde ilerlemeler ve yeni tip materyallerin devreye girdiğini belirten Boyacıoğlu, “Ama orada yapma dileği, gönül var mı? O çok değerli.” dedi.
AA
